गजल | त बिचारि कोमल मनकि...

ऊ त बिचरि , कोमल मनकि म त खहरे , आवरा पनको साइको , रिसाहा मेरो चिनारी

ऋषि पोख्रेल

उनी त फूल झै सुन्दर ! कोइला र हिरा , कार्वनका सन्तान दुबै रम्दैछन् यहि जगतमा संसार भुली उनैलाई सोंच्थे उनी सुन म परे लसुन ! कुलतको पङ्खा म , त्याग्दैथे यी सबै बस् मायाको मीठो संसार पाँउन स्वर्ग मान्थे ती क्षण , म मदिरा पिँउदा छोटो समयमा म संसार चार्नु थियो ! मनका कम्पनलाई फुटाँउनु थियो सपनाको खेतीमा फल लाग्नु पर्थ्यो सबै साहस त्यागी उनकै भोगी भएँ माया गर्छु भन्ने सम्म मेरो आँट छैन ! सुध्रिएको मान्थे म अचेल आफैलाई साहस खोजी उनिलाई पर्पोज हाने मुसुक्क मुस्काइन लजाउँदै भनिन् फेरि मायाले तिमीलाई विगार्न चाहन्न !